zaterdag 29 december 2018

VBD 29 - 12 - 2018


Na vele seconden te hebben afgeteld,
is de VBD* eindelijk daar: 29 - 12 - 2018 !






Vol ongeduld en een tikkeltje zenuwachtig,
niet weten waarmee we ons nog kunnen bezig houden.

Propere lakentjes op het wiegje naast ons bed.

Kleedjes liggen keurig op stapeltjes in de kast.

De reistas van mama staat klaar om direct naar het ziekenhuis te kunnen vertrekken.

De maxi-cosi in de gang, waar we al ettelijke keren onze benen over hebben gebroken.



Mimi, wat willen we je graag leren kennen 💖


Tot snel,

Papa XXX


(*: vermoedelijke bevallingsdatum)

donderdag 13 december 2018

Een sprookje waarin tanden en hotdogs elkaar ontmoeten

Er was eens ...


een klein jongetje. Hij moet ongeveer 2.5 jaar oud zijn geweest, met spierwitte haartjes en een guitig snoetje! Zo'n snoetje waarvan je denkt: zo schattig, maar wat heeft hij nu weer uitgespookt! Al enkele dagjes stapte hij, met zijn splinternieuwe boekentasje op de rug, de schoolpoort binnen. Nooit liepen er traantjes over zijn wangen. Dapper en zonder vrees, met twee fonkelende oogjes, liep hij de speelplaats op en de klas in, klaar om nieuwe avonturen te ontdekken.
Maar op een dag - ergens in het jaar 2013 - liep het mis op school. Het guitige jongetje kreeg een fameuze dreun op zijn rug en vloog met zijn mondje tegen de arduinen vensterbank. De kindjes op de speelplaats staakten hun spel en hun adem stokte. Er weerklonk een ijzige gil. 
De juf kwam aangelopen en hielp het jongetje recht. Dikke tranen rolden over de wangen van het jongetje. Een straaltje bloed liep uit zijn mondje. Twee gescheurde lipjes ontsierden zijn mooie gezichtje. Zijn knuffel die wat troost moest geven, was ondertussen lichtrood geworden. De juf keek naar het jongetje en aanschouwde het slagveld. Drie tandjes staken schots en scheef in het bebloede tandvlees. Een vierde tandje was door de klap uit zijn mondje gevlogen...
Met het jongetje op de arm zocht de juf haar gsm en belde de ouders van het jongetje op. Zij kwamen in een vliegende vaart aan op school en reden met het jongetje naar de tandarts. Ook de scheve tandjes werden in het ziekenhuis door de tandarts meedogenloos uit de mond van het jongetje gehaald. Het opengereten tandvlees werd dichtgenaaid. En een tutje om wat troost ... ook dat ging niet meer...

De tandarts was heel duidelijk tegen het jongetje en zijn mama en papa: De tandjes waren eruit en of er ooit nog nieuwe tandjes zouden komen, kon ze niet zeggen. Misschien wel, misschien ook niet...

De jaren verstreken... en het jongetje groeide als kool. Zijn mama en papa waren bang dat er geen tandjes meer zouden komen... Nooit meer... Het mooie gezichtje van het jongetje leek voor altijd verminkt te zijn.

Maar toen, na vijf eindeloos lange jaren, stond het jongetje op een dag op en riep naar zijn mama en papa:
"Kijk, er groeit een tand!" 
En ja hoor. Op de plaats waren jaren geen tand te bespeuren was, verscheen er een wit puntje. Het begin van een grote, gezonde en nieuwe tand! Het dappere jongetje en zijn mama en papa juichten en sprongen van blijdschap door de woonkamer. Hun geluk kon niet op! 
"Dit moeten we vieren!", zeiden mama en papa in koor.
"Met hotdogs!", scandeerde het jongetje. "Twee worstjes op een broodje, en veel saus."

En zo gebeurde het dat het jongetje en zijn mama en papa hotdogs aten om de komst van een grote nieuwe tand te vieren...


PapaSam

 Afbeeldingsresultaat voor tand


En ze leefden nog lang en gelukkig...

vrijdag 7 december 2018

Mini Mimi








Helemaal klaar
voor de komst
van ons kerstkindje 💖

(slechts 1.814.400 seconden te gaan ;-))

zondag 4 november 2018

Allerheiligen

01 - 11 - 2018. Allerheiligen kondigt zich donker en grijs aan. Ik schuif de gordijnen open. Buiten dwarrelen er felgekleurde blaadjes naar beneden. De zon valt niet te bespeuren. Ik zet het raam op kipstand. In de verte klinkt een duif. Haar "geroekoe" klinkt wat melancholisch. De kinderen rollen uit hun bedje en kruipen  bij mama en papa in bed. Ze nestelen zich lekker diep onder de dekens, verre van klaar om de wereld te ontdekken. Na een half uurtje soezen in bed, tenen we met z'n allen naar beneden. We ploffen in de zetel, trekken een zacht deken over onze koude beentjes en kijken tv. De waterkoker pruttelt op de achtergrond en kondigt een kop koffie aan. 

Na de koffie en croissant komt er leven in huis. De kinderen kleuren een kleurplaat van de Sint in en discussiëren stevig over welk deel van de Sint welk kleurtje moet krijgen. Mama en papa ruimen de ontbijttafel op en plannen de dag. Een stevige boswandeling - inclusief frisse neusjes en vuile schoenen - staat op de planning!

Warm ingeduffeld trekken we het bos in. De geur van natte bladeren komt ons tegemoet. Afgevallen takken breken krakend onder onze voetjes in stukken. We ontdekken de eerste paddenstoelen! Enthousiast gaan we op de knieën zitten en proberen onder het hoedje van de paddenstoel te kijken. Jammer, vandaag geen kabouters te bespeuren. We zetten onze tocht traag maar zeker verder. Vogels vliegen fladderend weg. Een open vlakte nodigt ons uit om even halt te houden en een koekje naar binnen te werken! Stilaan worden de beentjes van de jongste wat moe. Dapper trotseert ze de laatste bospaadjes die ons uiteindelijk bij de Duivelskuil brengen... De legende van de Duivelskuil doet ons wegdromen naar de wonderlijke wereld van sprookjes, prinsen en prinsessen met een gouden horloge...


Moe én met een zakje vol herfstvruchten komen we terug thuis; de batterijtjes helemaal opgeladen. Klaar om de wereld te trotseren en de volgende kleurplaat van de Sint in te kleuren ;-)

Warme herfstgroet,

PapaSam X

  

dinsdag 9 oktober 2018

Geduld is een schone deugd...

foto van Sam Dierckx.

Nog maar een luttele 6.998.400 seconden moeten er wegtikken. Als de natuur zich aan zijn wetmatigheden houdt en de computerberekening van de gynaecoloog ons niet bedriegt, komt op 29 december ons vierde wondertje de wereld verkennen! We tellen de seconden af en kijken ongeduldig uit naar de dag dat ons grote gezinnetje een feit is.
Opnieuw jong leven in huis!
Zalig toch! 

Aangezien de seconden traag maar zeker wegtikken, wordt de nestdrang hier in huis zichtbaar. De aannemer wordt stevig afgejaagd om die extra kinderkamer op de zolderverdieping snel in elkaar te timmeren. De panelen gyproc zijn niet te tellen; de hoeveelheid stof die hierbij tevoorschijn komt jammer genoeg ook niet :-( De babyspulletjes die iedereen uit stoffige zolders en donkere kelders weet te toveren, vullen onze garage (met enorme dank natuurlijk aan de gulle gevers!). Maar ook mini babykleedjes, slaapzakjes, knuffeldekentjes, ... worden op de kop getikt, netjes uit gewassen en gesorteerd op maat. De kleinste maatjes vooraan in de kast, de grotere maten achteraan... Aangezien de zussen en broer brokken van baby's waren zullen vermoedelijk ook dit keer de kleinste kleertjes snel de revue passeren... Meisjesnamen worden gewikt en gewogen; geboortekaartjes ontworpen...

Twee jaar geleden leek de babyfase in mijn leven netjes en vooral definitief afgesloten; ik kon me helemaal niet voorstellen dat er nog een kindje zou bijkomen. Nu krijg ik het helemaal warm vanbinnen als ik weg mijmer bij de gedachte dat er in december opnieuw een wondertje ligt te knorren in haar wiegje - misschien een kerstkindje, misschien het eerste kindje van 2019 - maar vooral o zo welkom 💖      

PapaSam


donderdag 23 augustus 2018

Over een eenhoorn met kousenbroek...

Week 8 van de zomervakantie is halfweg... De scoutskampen van Louise en Pepijn, verwendagjes bij oma en opa, onze kampeervakantie in la douce France (inclusief een overdosis croissants) en allerhande zomerse uitjes liggen ondertussen achter ons. De bus zonnecrème is bijna leeg gespoten. Nu we zowat alle mijlpalen hebben gehad, slaagt er verveling toe ten huize Dierckx-Poelmans. Er wordt gelummeld, geklaagd en gezaagd ("ik verveel me", "ik weet niet wat doen", en allerlei - bijhorend - irriterend gedrag). Tijd dus om de boel wat nieuw leven in te blazen en enkele vriendjes uit te nodigen...


Vandaag komen twee vriendinnetjes van Astrid de boel opvrolijken. Voor degenen die Astrid niet zo goed kennen, volgt hier een korte typering: Astrid is een eigenzinnige kleuter van 4 jaar die weet wat ze wil en denkt dat ze 12 is: rad van tong, altijd in voor een lolletje en een hoofdje vol fantasie! Rond 9 uur rinkelt de bel en loopt Astrid als een opgejaagd luipaard naar de deur. Twee kleuters staan op de drempel en lopen ons huis binnen wanneer de deur open zwaait! Enige schroom is bij de twee dames ver te zoeken ;-) Ik maak nog snel een praatje met de mama's en sluit de deur. Ondertussen slaan de drie kleuters een praatje in de speelkamer, vertellen snel iets over de vakantie en grappen dat ze niet meer wisten hoe ze eruit zagen! Enkele tellen later duikelen ze in hun magische, zeemzoete fantasiebubbel: poppen en poppenwagens worden aangereden, kleedjes worden aan en uit gedaan, er wordt gewandeld met de hondjes, poppen moeten aan een sneltempo gaan slapen en weer opstaan, er wordt gewinkeld en gekampeerd. Maar wat  vooral opvalt is de onophoudelijke stroom van woordjes. De drie dames tateren erop los als volleerde marktkramers! Papa is geheel overbodig en kan zich perfect bezig houden met het huishouden :-( Ik word enkel ingeschakeld wanneer hun maagjes beginnen te grommen: op hun commando worden fruit en koekjes geserveerd. Af en toe piep ik eens in de speelkamer; op kousenvoeten zodat ik hen zeker niet stoor in hun spel.

Mijn oog valt op de eenhoorn van grote zus Louise... netjes aangekleed... met een kousenbroek...

Vanbinnen geniet ik van het plezier dat de drie dames samen maken; blij dat ze elkaar terug zien na verschillende weken vakantie. Ik denk dat de juffen van de tweede kleuterklas alvast hun beentjes mogen insmeren... In september wordt de nieuwe klas zonder twijfel héél onveilig gemaakt door deze dames :-).




Knuffel,

Papa Sam

dinsdag 3 juli 2018

Dappere krijger én kleine knuffelbeer!

De maanden mei en juni waren razend druk. De weekends werden aan elkaar geregen met een turnfeest, familiefeesten van allerlei pluimage, verjaardagsfeestjes voor Pepijn en Astrid, het dansweekend van Astrid en Louise, gezellig samenzijn met familie en vrienden, en tussendoor nog gaan werken en op 4-daags congres naar Berlijn, ... Ondertussen werd het schooljaar afgerond met mooie rapporten van Louise en Pepijn en ligt de zomervakantie als een uitgestrekte woestijn voor ons! Meer dan ooit heb ik nood aan vakantie. Even uit de dagelijkse routine stappen! Alles net dat ietsje trager! Zalig!

In februari schreef ik een post over "Meneertje Netjes". Een kantje van mezelf dat voor de mensen rondom mij heel herkenbaar moet zijn. Een andere kant van mijn - ik wil niet stoefen, maar toch ;-) - veelzijdige persoonlijkheid is "de rust" die ik over me draag. Je moet me al goed kennen om te merken wanneer ik zenuwachtig of opgejaagd ben; wat me natuurlijk overkomt! Wanneer ik niet op tijd op het werk "weg" geraak en mijn planning in duigen lijkt te vallen, of wanneer de kinderen voor de zoveelste keer een hele zandbak meedragen in hun schoentjes en dit zonder verpinken in de gang uitstrooien. Op zo'n momenten bekruipt me toch een zekere stress, en moet ik behoorlijk wat inspanningen leveren om mijn rust te bewaren! Soms val ik helemaal uit mijn rol en loop ik als een kip zonder kop rond, probeer alle lijstjes in mijn hoofd tegelijk af te werken in de hoop snel klaar te zijn, maar vertraag ik de boel helemaal en geraakt er niets afgewerkt... Op zo'n momenten voel ik de emoties diep van binnen borrelen als een pot kokend water en trekken mijn spieren zich strak aan... Heel onaangenaam... 

Vandaag - maandag 2 juli 2018 - bekroop me zo'n zenuwachtig gevoel. Onrust in mijn lijf... Ik vermoed dat Pepijn zijn scoutkamp hier voor iets moet tussen zitten... Pepijn is de stoere boomklimmer, de strijdlustige voetballer, de waaghals op zijn BMX. Maar Pepijn is ook de kapoen die ervan geniet thuis te zijn, graag knuffelt met mama en papa, uit het niets een tekening maakt omdat hij ons super graag ziet en we het mooiste huis uit de hele straat hebben, die graag weet wat er komen gaat en 's avonds heel wat tijd nodig heeft om de dag af te ronden en in slaap te vallen... 


Dappere krijger én kleine knuffelbeer!

Mijn rationele IK weet zeker dat hij de tijd van zijn leven zal hebben met zijn vriendjes en vriendinnetjes... eventjes weg van mama en papa, op zoek naar spannende avonturen! Maar diep van binnen mis ik hem nu al en zal ik hem toch een beetje plat knuffelen wanneer hij zaterdag terug thuis komt... 💖

Liefs,

PapaSam

zondag 20 mei 2018

Tijden veranderen...

Wat vliegt de tijd...


Twintig jaar geleden ergerde ik me dood aan al die plus-veertigers die je om de oren sloegen met van die uitspraken als "Des te ouder je wordt, des te sneller alles gaat"...

Zever in pakskes

Ondertussen ben ik zelf wat ouder geworden, en moet ik mijn idee over de tijd die zou vliegen toch wat bijstellen. In mijn hoofd voel ik me nog jong, héél jong! Jong genoeg om ongegeneerd mee te kwelen in de auto wanneer Lift you up van 2 Fabiola door de boxen klinkt. Of samen met Pepijn door een vakantiepark steppen en kraaien als een klein kind. Het lijkt nog maar een paar jaar geleden dat ik - als jonge gast - op mijn slaapkamer liedjes van de radio opnam op cassetjes. Of tijdens een vrije zaterdagnamiddag video's ontleende in de plaatselijke videotheek om de hoek (en natuurlijk ook wat snoep meenam).  

Maar tijden veranderen, daar bestaat geen twijfel over. Wanneer ik in de spiegel naar mezelf kijk zie ik dat de tand des tijds stilaan zijn werk begint te doen. Mijn grijze haren en de groter wordende parkeerplaatsen op mijn voorhoofd liegen er niet om! En als de oudste dochter dan ook nog haar eerste filmpjes en selfies maakt met mijn oude smartphone, denk ik stiekem bij mezelf: de tijd vliegt! 

Fijn weekend XX

PapaSam

dinsdag 17 april 2018

Op de step...

De paasvakantie ligt enkele dagen achter ons. Louise, Pepijn en Astrid zijn weer helemaal in het schoolritme beland. Ikzelf heb nog wat tijd nodig om het werkritme terug te vinden 😁 Maar kom - de vakantie heeft de batterijtje goed opgeladen! Tijd om terug te blikken...

Nadat de paaseitjes ons bijna een levercrisis bezorgden, trokken we - met onze beste (vakantie)vrienden en hun twee kids - voor enkele dagen naar Landal De Lommerbergen. Je kent dat wel: een groot domein met - verspreid tussen het groen - bungalows en een geweldige "Central plaza" (lees: winkeltjes, de bar, restaurantjes, Bollo de parkmascotte, en natuurlijk een aantrekkelijk zwembad met glijbanen, brubbelbaden, golven, ...). Zo'n park waar je schaamteloos kan rondlopen op fluoroze crocs, een driekwartbroek of witte sokken in sandalen kan dragen! Maar ook een park dat garant staat voor uren speeltuinplezier, voetballen, zwemmen, fietsen, lekker eten en drinken,... Een ideale bestemming voor ouders met (kleine) kinderen. De kinderen hebben veel ruimte om te spelen, waardoor je hen niet snel zal horen klagen of zagen, en waardoor de ouders dus ook wat rust krijgen en kunnen genieten van het lezen van een boek, wat bijkletsen, of de andere parkgasten bekijken 😉!

De vorige jaren brachten we de schoolvakanties al verschillende keren door in een gelijkaardig park. We vinden het tof dat de kinderen zich dan wat kunnen bezighouden, dus een fiets is steeds leuk om bij je te hebben. Ondertussen kunnen er geen drie fietsen meer mee (ondanks de gigantische VW Caddy Maxi ;-)) waardoor we dit jaar zijn overgestapt op de stepjes. Een pak kleiner dan de fiets, maar een ideaal vervoersmiddel om van de bungalow naar het zwembad, de speeltuin of het voetbalveld te snorren. Een goede keuze, zo bleek. Nog leuker was dat onze vrienden ondertussen ook een step hebben voor volwassenen. Wist ik veel dat er ook volwassen stepjes bestaan... Ik was al snel kandidaat om die step uit te proberen...

 Ietwat voorzichtig zette in mijn eerste stapjes met de step. Wat was dat lang geleden. Eén van de laatste herinneringen aan de tijd dat ik als kind heb gestept, is dat we in het bos in onze straat een parcours maakten met heuveltjes waar we dan als gekken over reden! Heel wat jaartjes later voelt het eerst wat onwennig om terug op een step te staan... Maar enkele tellen later voelt het vertrouwder aan en is het vooral genieten! Samen met Pepijn trek ik er op uit en steppen we over het domein, genietend van de snelheid die we maken, de heuveltjes waar we vanaf rijden, het scheuren door de bochten! De kiezeltjes op het asfalt kraken onder de wieltjes van de step en andere parkbezoekers gaan aan de kant wanneer we komen aangereden. Het geeft een zalig gevoel van vrijheid! Even voel ik me terug een kleine jongen... En Pepijn, die kijkt bedenkelijk,  verwonderd en enthousiast...




Geniet morgen van een stralend zonnige buitenspeeldag!

Knuffel,

PapaSam

vrijdag 6 april 2018

Doorbreek het taboe!

Afbeeldingsresultaat voor handen
Ondertussen ben ik al een tweetal maanden aan het bloggen - wat vliegt de tijd! Een fijne manier om iets met de wereld te delen!

Vandaag geen verhaal over het vaderschap. Ik wil jullie immers iets vertellen over een boek dat me de afgelopen week diep heeft geraakt. Héél diep. Het overkomt me niet al te vaak bij het lezen van een boek, maar ik werd bijna letterlijk in het verhaal meegezogen. Iedere vrije minuut wilde ik het liefst ongestoord verder lezen. Ontroerend, maar vooral pijnlijk hard! Vlijmscherp, zonder masker.

Tijdens een bib-bezoek viel mijn oog - ietwat toevallig - op het boek en ik werd getriggerd door de titel: Depressief? Loser! Over keihard vallen en weer opstaan (Riadh Bahri - Borgerhoff & Lamberigts). Een jongeman met een weelderige haardos prijkt op de kaft van het boek. "Waargebeurd", stond er boven de boekenstand... Inderdaad, waar gebeurd...Een bittere waarheid... 

Riadh schrijft in het boek op een openhartige manier over zijn depressie, over de demonen in zijn hoofd! Over hoe diep hij heeft gezeten, en traag maar zeker, met de nodige hulp, de demonen weet te verdrijven en de draad van zijn leven weet op te nemen.

Op zijn eigenste wijze weet hij het taboe rond psychische problemen bij jongeren te doorbreken. Het anonieme cijfer over depressies bij jongeren krijgt ineens een gezicht, een naam. Ontzettend dapper, vind ik dit. Hopelijk biedt het boek een steun voor al die jongeren die worstelen met het leven, die dag in dag uit proberen recht te krabbelen.

Als psycholoog, maar vooral als mens, wil ik het taboe mee helpen doorbreken. Ik vind het ontzettend belangrijk dat we zorg dragen voor onze jonge medemens! De kinderen van vandaag vormen de toekomst van morgen. En vooral: zoek hulp - praat erover!

Het ideale wereldje dat ons vaak wordt gepresenteerd in de (sociale) media heeft vaak een diepzwart randje...

Draag zorg voor elkaar 💖

PapaSam




maandag 26 maart 2018

Gouden tip!

Ik heb een idee: laat ons een keer in stereotypen denken! Want, laat ons eerlijk zijn: het is toch oh zo fijn om de wereld te verdelen in vakjes! Simpel, zonder franjes! Rechttoe - rechtaan!


Alle papa's onder jullie zullen me helemaal gelijk geven als ik zeg dat we als papa enorm veelzijdig (moeten) zijn 😉! Toch kunnen we in ons geweldige ras enkele types onderscheiden... Laat me toe er enkele te beschrijven. Je hebt de sportieve papa, die zich uren afbeult in de fitness om aan dat mooie wasbordje te werken. Of de zakenman-papa, die in maatpak op de dansles van dochterlief verschijnt, steeds netjes geschoren! Of de nerd-papa, die zijn zoon wegwijs maakt in de geheimen van de smartphone! Of de handige-papa, die zonder enige moeite een geweldige boomhut in elkaar steekt! Of de ecologisch-verantwoorde-papa, die zich niet laat afschrikken door een plensbui om de fiets neemt en enkel bio-appelsap op tafel tovert! Of de avontuurlijke papa, die ieder weekend met zoonlief de bossen intrekt en zonder enige moeite de tent opzet en een kampvuurtje maakt. En ik kan zo nog wel even doorgaan...

En mezelf... tja... mezelf zie ik vooral als de zorgende huis-papa! Niet echt blits en vernieuwend, maar kom, het leven is pas tof als er van alles een beetje is, nietwaar?  Voldoende "genetische" belasting en een carrière in de zorg zullen hier vermoedelijk niet vreemd aan zijn, maar "zorgen voor" gaat me nogal goed af! Ik kan er van genieten om zorg te dragen voor anderen! Telkens weer, met veel geduld! Een pleister op een kapotte knie, de wasmachine vullen, gewone boerenkost op tafel toveren, de stoep vegen, de kamerplanten verzorgen, de kids in bad soppen en een verhaaltje lezen voor het slapen gaan, de haren van de meisjes invlechten... Ik draai er mijn hand (meestal) niet voor om! 



De afgelopen weken had Astrid, mijn jongste kapoen, nogal wat zorg nodig 😲. Goed getrakteerd door de griep had ze maar liefst een 14 tal dagen koorts. Met een bronchitis en buikgriep er bovenop, was de "pret" hier vaak ver te zoeken. Moe, zeg maar uitgeput, en met een héél kort lontje, bracht ze het grootste deel van de dag door in de zetel!



Om de papa's onder jullie, die het al benauwd krijgen bij het idee om voor zieke kids te (moeten) zorgen, gerust te stellen, wil ik graag mijn gouden tip met jullie delen!


In de opvoeding is het goed een aantal principes te hebben die je doorheen de moeilijke taak van het opvoeden loodsen! Ikzelf vind het bijvoorbeeld belangrijk om goed en evenwichtig te eten (= voldoende groentjes en fruit), niet te veel voor de tv hangen maar ook regelmatig buiten spelen, zo veel als mogelijk de fiets nemen om naar school te gaan, altijd beleefd zijn en met twee woorden spreken, ...

Maar wanneer kinderen ziek zijn, kom je er echter niet met je principes! Dus zit er niets anders op om je mooie principes even in de koelkast te stoppen. "Opvoeden" kan weer wanneer ze terug genezen zijn! Laat ze eten en drinken waar ze zin in hebben (iets eten of drinken is nog altijd beter dan niets!), laat de tv of tablet (of welk schermpje dan ook!) een welkome afleider zijn voor kindjes die zich niet goed voelen. Wanneer wandelen niet meer lukt (omwille van té moe, of geen zin, of om een of andere crisis te vermijden...) kan de buggy zonder schroom van stal worden gehaald - ongeacht de leeftijd van je zieke snuiter!  Het is allemaal toegestaan wanneer de koorts zegeviert en gloeiend rode handjes en wangetjes ten tonele verschijnen!

Verzorg jezelf en de mensen rondom je goed! 

Tot de volgende,

PapaSam

woensdag 14 maart 2018

Meneertje netjes bis




Een opgeruimd huis

=

een opgeruimde geest!



Nette groeten,

Meneertje netjes

donderdag 8 maart 2018

Wandelen op het water


"De natuur: onuitputtelijke bron van avontuur!"

Ik - en met uitbreiding mijn drie kapoenen - ben helemaal mee, en toch blijven we al te vaak binnen met als excuus dat het te koud is, of te warm, of te nat, te mistig... Regelmatig "een frisse neus halen" doet onze duffe geest en stramme lijf snel opklaren!

Een dikke week geleden was buiten komen alleen een optie met warme muts, sjaal, handschoenen, thermisch ondergoed, gevoerde schoenen, lippenbalsem... De polar vortex zorgde voor een waar diepvriesgevoel!  De ijzige wind en de vriestemperaturen hadden echter een leuk voordeel. Het zorgde ervoor dat het beetje water dat in de Laak-beek naast ons huis staat, langzaam maar zeker werd omgetoverd tot een stevige laag ijs! 


Woensdagmiddag, toen ik van een (duffe 😑) werkdag thuis kwam, scandeerden Louise en Pepijn dat ze naar buiten wilden en op de beek wilden gaan wandelen! Top ideetje, leek me! We deden vliegensvlug onze warme jas aan, trokken een muts over onze oren en staken onze voeten in laarzen. Klaar om op avontuur te vertrekken! Aangekomen aan de beek - achteraan in onze tuin - zette ik als eerste en ietwat aarzelend de eerste voet op het ijs. Louise en Pepijn keken vertwijfeld toe. Hun gezichtjes spraken boekdelen. "Is dit wel een goed idee?" "Misschien moeten we maar terug naar binnen gaan?" Maar papa zette dapper door. De tweede voet kwam op het ijs te staan en er was een duidelijke krak te horen! 70 kg manspersoon zorgde voor een scheur in de bovenste laag van het ijs. Gelukkig geen natte voeten. Enkele tellen later stonden ook Louise en Pepijn op het ijs en kon ons avontuur verder gezet worden. We wandelden over het ijs, ontdekten verborgen natuurschatten op de oevers, Pepijn vond de geweldigste takken, ... We keken onze ogen uit! Samen met Pepijn maakte ik een gat in het ijs en staken we onze vingers in het ijskoude water! Bbbbrrr... En Louise, die gleed uit...

De ijskoude buitenlucht en wat bevroren water leverde me een superleuk moment op met mijn kinderen! Zalig. Wandelen op het water... ik kan het iedereen aanraden! 💖




Tot de volgende!

PapaSam


En waar trek jij de komende dagen op af?

woensdag 28 februari 2018

"Woord van lof"

Ik betrap mezelf er geregeld op en telkens denk ik: morgen doe ik het niet meer. 't Is gedaan! Iets in ons menselijk brein maakt dat we snel aan het mopperen slaan: té warm, te koud, te dik, te dun, te stil, te luidruchtig, te laat, te vroeg, te groot, te klein, te rommelig... en ik kan zo nog wel even doorgaan. Het lijkt alsof er een stemmetje in onze hoofden dwaalt dat ons telkens doet kijken naar wat er verkeerd gaat! We ergeren ons vaak te pletter, en voelen dan ook nog eens de behoefte om onze medemens er ellendig lang mee lastig te vallen!

Daarom - op de vooravond van Nationale Complimentendag - stel ik voor dat we met z'n allen wat minder gaan mopperen! Ik ben al tevreden met een beetje minder gemopper! 

Dankbaarheid, overgoten met een veelheid aan complimenten, brengt ons verder dan al dat gezaag over wat er mis gaat in de wereld! Begin bij jezelf, en "besmet" de anderen rondom jou met je positivisme en waardering: je partner en kinderen, je buren, je collega's, de mensen in je straat, je vrienden op facebook, ... Je zal versteld staan van het effect!

Ik doe mee!

Succes!

PapaSam

vrijdag 23 februari 2018

Meneertje netjes


17 september 2009... voor de meesten onder jullie waarschijnlijk een vergeten dag, ruim 8 jaar geleden. Voor mij echter de dag dat mijn avontuur als papa begon!

"Ondertussen zijn we heel wat jaartjes verder."

Als ik nu terug kijk op de jaren die achter me liggen, kan ik toch wel zeggen dat het vaderschap me als mens heeft veranderd! Het klinkt misschien wat melig, maar toch. Zoals ik dat als psycholoog netjes hoor te kunnen verwoorden: het vaderschap me als mens verrijkt! En net hierover wil ik de komende weken schrijven! Hoe het vaderschap me enkele wijze levenslessen heeft geleerd, en nog iedere dag doet en hopelijk nog lange tijd zal doen! Met vallen en opstaan... natuurlijk.

Sommigen onder jullie kennen me een beetje, anderen net heel goed! Deze laatsten zullen het wel herkennen: ik heb het graag "netjes voor elkaar". Propere jongen als ik ben, kom ik helemaal tot rust in een netjes opgeruimd huis, een blinkende auto, een tuin met een mooi gemaaid gazonnetje, een goed getimede agenda... en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Zalig toch, om alles netjes te kunnen overschouwen, mét een gezonde dosis voorspelbaarheid en controle (sorry: hier komt de psycholoog weer in me naar boven!)! De meer avontuurlijk aangelegde  mensen onder jullie zullen me vooral saai vinden, maar daar geef ik geen moer om!


"Er zit een grote portie
netheid in mij!"

Bij mijn kinderen is die portie netheid nét ietsje kleiner: vuile plakhandjes na die lekkere chocoladekoek, kleren (natuurlijk binnenstebuiten uitgetrokken!) die doorheen het ganse huis dwalen, schoentjes met van dat superfijne zandbakzand, glazen met melk die omvallen tijdens de maaltijd en het beleg bijna van de tafel doen drijven, snottebellen die deskundig aan de kleren van papa worden geveegd net op het moment dat je de deur uit moet, ... 

En ik moet zeggen: af en toe vloekt dit! Papa die het graag netjes heeft en de kinderen die zorgen voor de nodige portie chaos en rommel! Maar het lukt: de genadeloze neuroticus in mij heeft met scha en schande geleerd om af en toe "los te laten" zoals ze zeggen, om de boel de boel te laten en vooral te genieten van die lachende gezichtjes! Ik kan het iedereen aanraden!

Enkele jaren terug zou ik met de kruimeldief in de aanslag aan de ontbijttafel hebben gezeten om alle kruimels van hun verbrokkelde pistolet op de moment dat ze op de grond dreigen te vallen deskundig op te zuigen! Nu geniet ik vooral van het ontbijt met mijn gezinnetje (en zal ik die kruimels later wel doen verdwijnen 😁)! En ik probeer verjaardagsfeestjes vooral niet te starten in een opgeruimd huis. 's Avonds - wanneer de feestvierders huiswaarts zijn vertrokken en de kindjes in dromenland ronddwalen - volgt er meestal een maniakale opruimepisode waarna je na een klein uurtje niet meer kan zien dat er een feestje was! Genieten van de gezellige drukte staat voorop - opruimen kan later!

"Feesten in de rommel en
's avonds genieten van een opgeruimd huisje!"


Fijn weekend! Geniet van elkaar 💖

PapaSam

woensdag 14 februari 2018

Krokusvakantie

Ik ben geen ervaren skiër. Dat is zeker! Toch trok ik - en de rest van mijn gezin - deze krokusvakantie mijn skibotten aan om de sneeuw te trotseren op een of andere Duitse berg, zo'n 300 km verwijderd van het landelijke Beerse.

We zijn ondertussen halfweg de vakantie en vele mooie ervaringen rijker! De twee oudste kapoenen skiën - na enkele lesjes in de Hollandse skischool - vlotjes van de berg en nemen zonder valpartijen de (pannenkoeken)liftjes naar boven! Bij de jongste kapoen moest er vandaag een privélesje aan te pas komen... er is nog wat werk aan de winkel vooraleer zij zonder mama of papa van de berg kan sjezen! Niet getreurd: het sleeën blijft immers ook een toppertje!
En na een dagje stevig skiën ronden we de dag steeds op dezelfde (fijne wijze) af: een stevige Duitse driegangendiner met een pint (0,3 l in een volwassen bierpint!) frisdrank!

Winterse groeten!

PapaSam

maandag 12 februari 2018

Met vallen en opstaan

"Kinderen worden niet groot zonder te vallen!", zegt een of andere volkswijsheid. En inderdaad, met drie kinderen in huis, wordt er al het een en ander af-gevallen: over de pantoffels die in de gang slingeren, van de tuimelbar, bij het op de fiets stappen pardoes aan de andere kant belanden, zittend op de rand van de zandbak plots achteruit vallen... Je kan het zo gek niet bedenken, of die van ons hebben het al een keertje gepresteerd! En meestal betrap ik me erop om nogal snel over te gaan tot de orde van de dag: snel eens over de beentjes of armpjes wrijven en de woorden "sta maar snel terug recht" worden hierbij snel ten berde gebracht!


Tot vandaag! Het zal me de komende weken niet snel meer overkomen om vooral te sussen wanneer er weer eens iemand ten val komt. Ik ben vandaag namelijk compleet onderuit gegaan op weg naar ons vakantieverblijf in Willingen (DE), met in mijn kielzog Astrid op de slee! Het pad onder de plaatselijke ankerlift was immers op het late uur van de dag omgetoverd tot een een super gladde spiegel... Met de benen compleet in de knoop, mijn skibotten die ik in de hand had al zwaaiend in het rond, en met de schrik van mijn leven om beneden in het dal aan te komen, krabbelde ik gillend recht! Geschrokken keek ik in het rond en klopte de sneeuw van me af... Gelukkig niet te veel kijklustigen die een binnenpretje onderdrukken... 

Vanaf morgen wordt er veel aandacht besteed aan vallende kinderen!

Grote kinderen horen niet te vallen...

Knuffel,
PapaSam



woensdag 7 februari 2018

Wellness voor kleuters



Nu de winter echt in het land is, geniet Astrid des te meer van een lekker warm badje voor het slapengaan! Verstopt onder een dikke laag badschuim, komt ze snel even naar papa piepen! Astrid geniet zichtbaar van het warme water.
En als Astrid geniet, geniet ook papa 💖 







zondag 4 februari 2018

Zien en gezien worden

Afbeeldingsresultaat voor vw
Vorig jaar - in volle zomerperiode én net voor we op vakantie vertrokken naar het bergachtige Oostenrijk - begaf de motor van onze auto het in volle avondspits op de Antwerpse ring... Geen ideale plaats om te stranden, maar dankzij de goede reflexen van mijn vrouw werd de auto deskundig op de pechstrook gezet! Kids achter de vangrail, fluohesjes aan en met een lolly in de mond; de kids vonden het superspannend! Het verdict van de garagist was ontnuchterend: héél veel kosten, waar we natuurlijk niet op voorzien waren...

Na een beetje denkwerk lieten we onze kapotte auto ophalen en kozen we voor een praktische gezinswagen (lees: niet echt cool en blits, maar volgens het grote publiek "erg handig met zijn grote koffer"): een grijze VW Caddy Maxi is voortaan onze vriend die ons overal naartoe brengt. Telkens we met ons gezin op pad gaan, krijgen we een schoolreis-gevoel: koffertje vol laden, kids vastgespen, en rijden maar! 

Begin deze week moest onze praktische gezinswagen voor een dringende herstelling naar de garage; het aantal lampjes dat oplichtte op het dashboard liep zorgwekkend hoog op! "Vals contact", stelde de garagist ons gerust! De herstelling zou slechts twee dagen duren, en nadien zouden we weer zonder knipperende controlelampjes door het Vlaamse land (én ver daarbuiten!) kunnen snorren! Om ons "mobiel" te houden, zorgde de garage voor een vervangwagen. Hoewel ik geen autofreak ben, was de vervangwagen toch wel een toppertje: een bijna nieuwe, netjes opgepoetste en full-option VW Golf! Lichtjes achteruit zittend, met een coole glimlach op het gezicht, en de motor in een iets te hoog toerental jagend, rijd ik van de parking. 's Avonds vraagt dochterlief (8 jaar en vooral bezig met hoe de wereld haar ziet ;-)) of we toch zeker met de "nieuwe" auto naar de tandarts gaan...? "Natuurlijk", zeg ik, en met een gezonde dosis arrogantie zwieren we de portieren open en laten ons neerploffen in de typische kuipzeteltjes! Onderweg ontdekken we de zetelverwarming: zalig! Ik kijk uit een ooghoek naar mijn dochter die naast me zit en kan een glimlach niet onderdrukken... Met een warm achterwerk stappen we uit bij de tandarts en kijken we beiden stiekem in het rond. Onze blikken kruisen elkaar, en we glimlachen opnieuw. Vader en dochter zijn minstens door enkele toevallige passanten gespot... 


"ZIEN en GEZIEN worden"

Mijn ego is weer wat opgepoetst en ik voel me enkele tellen de coolste papa op het Westelijk halfrond! Die praktische gezinswagen, die vergeet ik even...

Hou het de komende dagen veilig onderweg! 

Tot de volgende!


PapaSam


P.S. Tijdens de krokusvakantie laad ik de Caddy nog eens vol voor onze eerste skivakantie! Als dat maar goed komt...?!




















dinsdag 30 januari 2018

Een nieuwe uitdaging

Ik ben Sam, 36 jaar, gelukkig getrouwd en trotse papa van drie kapoenen. In een niet zo ver verleden heb ik 5 jaar op kot gezeten in Leuven om me nadien psycholoog te mogen noemen?! Analyseren is een tweede natuur geworden! Ondertussen werk ik al heel wat jaren in een voorziening voor volwassenen met een verstandelijke beperking; een job die me telkens weer leert te relativeren en blij te zijn met héél erg kleine veranderingen. Thuis spendeer ik mijn vrije tijd het liefst met mijn allerliefste vrouw en onze drie kapoenen. 

Enkele maanden geleden bekroop me het gevoel "iets" nieuws te willen doen, uit mijn comfortzone te moeten treden. Zouden het de eerste tekenen van een midlifecrisis zijn...?!? Ai ai, acute bezorgdheid in het gezin - als dat maar goed komt?!

Na een korte Google-poging kwam ik terecht bij een lijstje van hobby's waarmee ik toch niet direct een connectie voelde; vooral het idee te moeten gaan sporten voelde aan als een ware gruwel?! Tot ik - bij wijze van toeval - op het idee kwam om een blog te beginnen. Hoewel ik voor de meeste computer- en/of smartphone-perikelen bij anderen ten rade moet gaan, liet het idee van een blog me niet los. Een boek over bloggen én wat denkwerk later is het dan zover: de start van mijn eerste ervaring met het bloggen! Een ware uitdaging waarvan de start bij deze is gemaakt en waarvan ik nu nog niet kan inschatten waar we na enkele maanden gaan uitkomen! Maar zoals ik al zei: af en toe uit je comfortzone treden kan bevrijdend en inspirerend werken. 

Zoals de naam van mijn blog al doet vermoeden, wil ik mijn ervaringen als papa van drie guitige kapoenen met jullie delen. Ik wil regelmatig - liefst met jullie - stilstaan bij wat me beroerd in het vaderschap: klein of groot, belangrijk of niet, snel of traag, in kleur of zwart-wit, proper of vuil... Ik wil andere papa's inspireren, en misschien ook wel geruststellen. Als rasechte papa wil ik het belang van onze rol extra in de verf zetten, want zeg nu zelf - als het op ouderschap aankomt - zijn het toch vooral de mama's die de plak zwaaien!




Hopelijk tot volgende week!

Groetjes,

PapaSam