Zaterdagmiddag, de klok staat op 13u45. Astrid en Norah zitten aan tafel. Astrid heeft zich op haar eigen triptrap genesteld. Norah troont boven de tafel uit, half staand op een gewone keukenstoel. Vrolijk kwebbelend leggen ze de onderdelen van Patchwork op tafel. Een gezelschapsspelletje voor kinderen vanaf 8 jaar, maar dat trekken de meiden zich niet aan. De spelborden worden op tafel geëtaleerd, de pionnen verdeeld. Het boekje met spelregels schuift Astrid aan de kant met de boodschap "niet nodig". Spelregels kunnen ze missen als kiespijn, ze zullen zelf wel wat regeltjes verzinnen. Dapper gooien ze om beurten met de dobbelsteen. Het spel is gestart. Er wordt duchtig gediscussieerd. "Gooi eens wat sneller! Ik ben rood! Nee, jij bent rood, ik had groen ." Na 10 minuten wordt het spel abrupt gestaakt. De boel gaat terug de doos in en verdwijnt in de spelletjeskast!
Even later trippelen de twee dames naar boven, op zoek naar twee witte papieren. Viltstiften in alle kleurtjes van de regenboog sieren even later de keukentafel. "Ja papa, ik heb al een boek onder mijn papier gelegd!", kirt Astrid betweterig. Al giechelend verschijnen de eerste lijnen op hun papier. Het puntje van Astrid haar tong komt tussen haar geschminkte lippen piepen. Opperste concentratie. Af en toe wisselen ze een blik uit naar elkaar en verschijnt er een héél brede glimlach op hun gezicht...
Genieten van de kleine gelukjes in 't leven, genieten van wat kan en je niet blind staren op wat niet kan... Dat blijft de boodschap om deze pandemietijd te doorworstelen.
En op de achtergrond zingt Miss Montreal "Door de wind"...
Hou vol x
Papa Sam
