"Kinderen worden niet groot zonder te vallen!", zegt een of andere volkswijsheid. En inderdaad, met drie kinderen in huis, wordt er al het een en ander af-gevallen: over de pantoffels die in de gang slingeren, van de tuimelbar, bij het op de fiets stappen pardoes aan de andere kant belanden, zittend op de rand van de zandbak plots achteruit vallen... Je kan het zo gek niet bedenken, of die van ons hebben het al een keertje gepresteerd! En meestal betrap ik me erop om nogal snel over te gaan tot de orde van de dag: snel eens over de beentjes of armpjes wrijven en de woorden "sta maar snel terug recht" worden hierbij snel ten berde gebracht!
Tot vandaag! Het zal me de komende weken niet snel meer overkomen om vooral te sussen wanneer er weer eens iemand ten val komt. Ik ben vandaag namelijk compleet onderuit gegaan op weg naar ons vakantieverblijf in Willingen (DE), met in mijn kielzog Astrid op de slee! Het pad onder de plaatselijke ankerlift was immers op het late uur van de dag omgetoverd tot een een super gladde spiegel... Met de benen compleet in de knoop, mijn skibotten die ik in de hand had al zwaaiend in het rond, en met de schrik van mijn leven om beneden in het dal aan te komen, krabbelde ik gillend recht! Geschrokken keek ik in het rond en klopte de sneeuw van me af... Gelukkig niet te veel kijklustigen die een binnenpretje onderdrukken...
Vanaf morgen wordt er veel aandacht besteed aan vallende kinderen!
Grote kinderen horen niet te vallen...
Knuffel,
PapaSam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten